Odzież ochronna na poziomie C1 jest używana, gdy potencjalne ryzyko jest stosunkowo niskie.
Odzież ochronna na poziomie C1 zapewnia minimalną ochronę i nie jest odpowiednia do pracy
przy przygotowywaniu stężonych pestycydów. Może być stosowana jako podstawowa odzież ochronna z innymi artykułami, gdy potencjalne ryzyko jest stosunkowo wyższe.

Odzież ochronna na poziomie C2, w tym odzież chroniąca częściowo ciało, jest używana, jeśli
ustalono, że wymagane jest większe zabezpieczenie, niż to zapewniane przez odzież ochronną na
poziomie C1. Odzież ochronna na poziomie C2 zazwyczaj zapewnia równowagę między komfortem
a ochroną. Ta odzież ochronna nie jest odpowiednia do pracy przy przygotowywaniu stężonych
pestycydów. Może być stosowana jako podstawowa odzież ochronna z innymi artykułami, gdy
potencjalne ryzyko jest stosunkowo wyższe.

Odzież ochronna na poziomie C3, w tym odzież chroniąca częściowo ciało, jest używana, jeśli
ustalono, że potencjalne ryzyko jest wysokie. W przypadku kombinezonów na poziomie C3 konieczne jest zachowanie środków ostrożności w postaci krótkotrwałego użytkowania, ponieważ kombinezony mogą wytwarzać nadmierne ciepło, które prowadzi do wyczerpania i stresu cieplnego. Odzież ochronna na poziomie C3, w tym odzież chroniąca częściowo ciało, jest odpowiednia do pracy z rozcieńczonymi oraz skoncentrowanymi pestycydami.

Potencjalne ryzyko należy ocenić na podstawie toksyczności produktu fitosanitarnego (patrz na
etykietę) i stopnia narażenia pracownika. Na przykład, łatwo zrozumieć, że stopień narażenia
pracownika będzie znacznie wyższy w przypadku oprysku z traktora z otwartą kabiną niż w przypadku oprysku ręcznego.

Wymagania odnoszące się do odzieży chroniącej przed ciekłymi chemikaliami, która zapewnia
ograniczoną ochronę przed ciekłymi produktami chemicznymi (środki ochrony typu 6), w tym do
artykułów odzieżowych chroniących jedynie niektóre części ciała (typ PB [6]).

Norma określa minimalne wymagania odnoszące się do odzieży chroniącej przed chemikaliami,
krótkiego bądź wielokrotnego użytkowania, zapewniającej ograniczoną ochronę. Odzież krótkiego
użytkowania chroniąca przed chemikaliami jest zaprojektowana w ten sposób, aby mogła być
używana w przypadku prawdopodobnego narażenia na lekkie rozpylania, na aerozole ciekłe
lub o niskim ciśnieniu, na lekkie rozpryski, przy których nie jest potrzebna całkowita osłona przed
przenikaniem cieczy (na poziomie molekularnym).

ODZIEŻ OCHRONNA ROZPRASZAJĄCA ŁADUNKI ELEKTROSTATYCZNE

Ta norma europejska określa wymagania materiałowe i konstrukcyjne dotyczące odzieży ochronnej
rozpraszającej ładunki elektrostatyczne, stosowanej jako element jednolitego systemu uziemień w
celu zapobiegania wyładowaniom zapalającym. UWAGA: wymagania te mogą być niewystarczające w odniesieniu do atmosfer palnych wzbogaconych tlenem. Nie uwzględniono zastosowania do ochrony przed napięciami sieci zasilających.

Często konieczna jest kontrola niepożądanych ładunków elektrostatycznych na osobie.

Potencjał elektrostatyczny może być niebezpieczny ze względu na możliwość wywołania
niebezpiecznych iskier pochodzących z wyładowań. Po ocenie ryzyka konieczne może okazać się
stosowanie środków ochrony indywidualnej rozpraszających ładunki elektryczne.

Użytkowanie odzieży certyfikowanej zgodnie z normą EN1149-5 jest wówczas uzasadnione. Zgodnie
z aneksem II-A-2.3 do dyrektywy ATEX 1999/92/WE, pracownicy powinni być wyposażeni w odzież
roboczą wykonaną z materiałów nie wytwarzających wyładowań elektrostatycznych, które mogłyby
spowodować zapłon w atmosferze zagrożonej wybuchem.

Potencjał elektrostatyczny może także wpływać na urządzenia wrażliwe na wyładowania elektryczne.
Dlatego też odzież antyelektrostatyczna jest często używana w zakładach produkujących elektronikę,
np. przy liniach montażowych półprzewodników. Jest również używana w zakładach z kontrolowaną
atmosferą, takich jak zakłady lakierowania aut, w celu uniknięcia emisji cząsteczek, które mogłyby
np. osiadać na lakierze karoserii.

Rozpraszanie ładunku antystatycznego może zostać przeprowadzone przez impregnację ograniczającą formowanie się ładunków lub poprzez dodanie nici z włókna węglowego lub metalu. Osoby noszące odzież rozpraszającą ładunki elektryczne powinny koniecznie posiadać uziemienie z rezystancją poniżej 10⁸ Ω, np. poprzez noszenie odpowiedniego obuwia, takiego jak obuwie ochronne zgodne z normą EN ISO 20345 lub w inny odpowiedni sposób.

ODZIEŻ CHRONIĄCA PRZED CHŁODEM

Norma określa wymagania i metody szczegółowych badań dotyczące pojedynczych wyrobów
odzieżowych (kamizelki, kurtki, płaszcze, spodnie) chroniących ciało przed wychłodzeniem w
środowisku o obniżonej temperaturze.

Odzież przeznaczona do użytkowana w umiarkowanie niskiej temperaturze (-5°C i powyżej) w celu
zapewnienia ochrony przed miejscowym wychłodzeniem skóry.

Może być stosowana nie tylko do pracy na zewnątrz, jak na przykład w przemyśle budowlanym, ale
również do pracy wewnątrz, na przykład w przemyśle stpożywczym.

Odzież ta nie musi być koniecznie wykonana z materiałów nieprzemakalnych bądź szczelnych na
przesiąkanie wody.

To wymagania opcjonalne do niniejszej normy.

X: Klasa odporności termicznej, Rct
X: Klasa przepuszczalności powietrza, AP
X: / cler wyrobu odzieżowego
X: Klasa odporności na przesiąkanie wody, WP (opcjonalne)

SPRZĘT O ZWIĘKSZONEJ WIDOCZNOŚCI W SYTUACJACH ŚREDNIEGO RYZYKA

Norma określa wymagania dotyczące sprzętu o zwiększonej widoczności w postaci odzieży lub
urządzenia zdolnego do wizualnego sygnalizowania obecności użytkownika.

Sprzęt o zwiększonej widoczności ma zapewnić użytkownikowi widoczność w sytuacjach niskiego
lub średniego ryzyka we wszystkich warunkach dziennych i/lub przy oświetleniu reflektorów
pojazdów lub oświetlenia w ciemności. Niniejsza norma nie ma zastosowania do sprzętu o
wysokiej widzialności w sytuacjach wysokiego ryzyka, które są objęte normą EN ISO 20471.

Minimalna powierzchnia w m2 dla typu B1 i B2:

Minimalna powierzchnia w m2 dla typu A, B3 i AB:

Norma określa wymagania i metody badań dotyczące niewentylowanej odzieży chroniącej przed
skażeniami cząstkami promieniotwórczymi.

Odzież tego typu przeznaczona jest jedynie do ochrony ciała, ramion i nóg użytkownika, lecz może być stosowana łącznie z dodatkowym wyposażeniem chroniącym inne części ciała (na przykład: butami, rękawicami, sprzętem ochrony dróg oddechowych).

Odzież jest klasyfikowana według nominalnego wskaźnika ochrony (zależność między stężeniem
cząstek atmosfery otoczenia w stosunku do stężenia cząstek wewnątrz odzieży), określanego w
zależności od całkowitego przecieku wewnętrznego (zależność między stężeniem cząstek wewnątrz
odzieży w stosunku do stężenia wewnątrz pomieszczenia, gdzie wykonywane są badania).

Istnieją następujące klasy:

OCHRONA PODCZAS SPAWANIA I W PROCESACH POKREWNYCH

Norma określa wymagania szczegółowe dla odzieży ochronnej stosowanej przez osoby zatrudnione
przy spawaniu i czynnościach podobnego typu i o podobnym poziomie ryzyka.

Ten typ odzieży przeznaczony jest do ochrony użytkownika przed odpryskami stopionego metalu,
oparzeniem podczas krótkotrwałego kontaktu z płomieniem, promieniowaniem cieplnym oraz
promieniowaniem ultrafioletowym. Odzież przeznaczona jest do noszenia w temperaturze otoczenia
w sposób ciągły przez 8 godzin.

MAIVE2
	EN ISO 11611
	A1 Klasa 2

ODZIEŻ OSTRZEGAWCZA O INTENSYWNEJ WIDZIALNOŚCI

Norma określa wymagania dotyczące odzieży ostrzegawczej, która ma za zadanie sygnalizować
wizualnie obecność użytkownika w niebezpiecznych sytuacjach, w każdych warunkach oświetlenia
dziennego i nocnego oraz w światłach reflektorów. Występują trzy klasy odzieży ostrzegawczej.

Każda klasa musi posiadać minimalne powierzchnie materiałów widzialnych wchodzących w skład
odzieży. Im wyższa klasa, tym większa widzialność odzieży:

Oznakowanie:

X : Klasa powierzchni ostrzegawczej (od 1 do 3)

EN ISO 20471  

2
Max. 25x

EN ISO 20471

2 : Klasa powierzchni ostrzegawczej (od 1 do 3)

Max. 25x : oznakowanie opcjonalne, maksymalna dozwolona ilość prań dla danego modelu. Na tym przykładzie należy odczytać: maksymalnie 25 prań (temperatura podana we wskazówkach
konserwacji na etykiecie ubrania).